Opublikowane w

KOŚCIÓŁ ŚW. ANNY

W pobliżu Wilenki  znajduje się kościół pw. św. Anny. Jest on precyzyjnie wykonany z 33 kształtów cegieł produkowanych  specjalnie do budowy tego kościoła na przełomie XV–XVI w. Projektował świątynię
gdański mistrz Mikołaj Enkinger prawdopodobnie z fundacji króla  Aleksandra Jagiellończyka.
Mury kościoła w stylu  “gotyku płomienistego’’ przetrwały do dziś.
Wnętrze kościoła spłonęło  w połowie XVIII w. i zostało  odbudowane przez J. K. Glaubitza w stylu późnego baroku. W jedyną całość zostały połączone dwa style i dwie epoki: gotyk i barok.
Napoleon zachwycony fasadą świątyni podobno żałował, że nie może kościoła na dłoni przenieść do Paryża.
Obecnie, jak i przed wiekami, kościół św. Anny jest świątynią czynną.

DSCN1188DSCN1194

DSCN1535 DSCN1536

Opublikowane w

Kościół pw.św. Bernarda i Franciszka w Wilnie

Kościół św. Bernarda i Franciszka przylega do kościoła św. Anny. Jest kilkakrotnie większy od niego. Budowano
go również z fundacji królewskiej na przełomie XV–XVIw.  Został zniszczony przez Moskali w połowie XVII w. podczas wojny z carem Aleksiejem Michajłowiczem. Na przełomie XVII i XVIII wieku kościół odbudowano
z fundacji rodów magnackich: Radziwiłłów, Sapiehów, Paców i in. Udekorowano go kilkunastoma  ołtarzami
z klonowego drzewa. W tym kościele był chrzczony słynny śpiewak polski Bernard Ładysz. Tu jako dziecko śpiewał w chórze.
Po II Wojnie Światowej kościół staje się magazynem Akademii Sztuk Pięknych, która się mieści tuż obok w byłym
klasztorze bernardyńskim.
Po odzyskaniu niepodległości Litwy w 1991 r. kościół wraca do wiernych. Odnaleziono i po restauracji zamontowano klonowe ołtarze. W kościele są już ławki, posadzka, trwa odtwarzanie fresków. Za
opłatą można wejść na dziedziniec, do zakrystii, za ołtarz i na strych, skąd przez małe
okienka rozpościera się wspaniały widok na Wilno.

DSCN1421 DSCN1423

DSCN1534

 

Opublikowane w

Pomnik Adama Mickiewicza

Pomnik Adama Mickiewicza w Wilnie  powstał w 1984 r. Jego twórcą jest litewski rzeźbiarz Gediminas Jokubonis. Wykonał go z 45-tonowej bryły ukraińskiego granitu. Wysokość pomnika 4,5m, waga – 15 ton. Pomnik, który powstawał w czasach radzieckich, stał się symbolem życia A. Mickiewicza, losów Rzeczypospolitej,
potęgi i upadku imperium carskiego, zmian, zachodzących wówczas w ZSRR i nadziei narodu litewskiego
na istnienie w Europie.
Wystarczy uważnie przyjrzeć się postaci A. Mickiewicza, który zapatrzony jest na Zachód
i zwrócony tyłem na Wschód. Kolumna, o którą się opiera Wieszcz, niby pękła i przesunęła się, symbolizując
zmiany naszych losów. Przy pomniku eksponuje się 6 granitowych płaskorzeźb z lat 30. XX wieku. Ówczesny
pomnik A. Mickiewicza wg projektu Henryka Kuny miał być podobny do Kolumny Zygmunta w Warszawie: otaczać
kolumnę miało 12 płaskorzeźb, przedstawiających sceny z III części “Dziadów”.
Po II Wojnie Światowej zachowało się tylko to, co trafiło do Wilna w końcu lat trzydziestych.
Od 1989 r. eksponuje się te płaskorzeźby przy pomniku Wieszcza.

DSCN1589 DSCN1587 DSCN1586 DSCN1585

Opublikowane w

Pałac Prezydencki

W pobliżu Katedry i Uniwersytetu Wileńskiego przy placu imienia Szymona Daukantasa znajduje się imponujący
budynek Prezydentury. Do końca XVIII wieku  był tutaj pałac biskupi, który w XIX w. został przez cara
skonfiskowany i przebudowany  na Pałac Gubernatorski.Pałac przebudowano w stylu empiru według projektu Karola Podczaszyńskiego i Wasilija  Stasowa na początku XIX wieku.
Styl pałacu zachował się do dnia dzisiejszego. Tutaj urzędowali namiestnicy  carscy w ciągu całego XIX wieku: Nowosilcew, którego wspomina Adam Mickiewicz w III części „Dziadów”;M.Kutuzow,( który później był głównodowodzącym carskiej armii w czasie wojny z Napoleonem), Beningsen, Murawiow i inni.
W okresie Międzywojennym był to Pałac Reprezentacyjny Rzeczypospolitej Polskiej, w którego progach w
owym czasie bywali Józef Piłsudski, Ignacy Mościcki, Lucjan Żeligowski.
W czasach radzieckich pałac należał do wojska, później do Ministerstwa Kultury.
Obecnie jest to Pałac Prezydenta Litwy. Urzędowali tu: Algirdas Brazauskas, Valdas Adamkus, Rolandas Paksas.
Obecnie urząd ten piastuje  Gitanas Nauseda.

Opublikowane w

Wileński Pałac Władców

U podnórza Góry Zamkowej  już w XIV wieku zbudowano  Zamek Dolny. Był to   rozległy pałac, remontowany i
przebudowywany w ciągu wielu  wieków panowania Jagiellonów  i Wazów. Renesansową rekonstrukcję
pałacu rozpoczął  Zygmunt Stary. Zakończono ją  przed 1530 r. Niezaprzeczalnie  wielki wpływ na rozwój pałacu
miała żona Zygmunta Starego – Bona Sforza, córka księcia  Mediolanu Giano Galeazzo Sforzy i księżniczki Baru Izabelli  Aragońskiej. Bona dążyła  do stworzenia w wileńskim  pałacu reprezentacyjnej rezydencji dynastii Jagiellonów. W  owym czasie projekt rekonstrukcji  pałacu mógł wykonać  włoski architekt Bartolomeo  Baretti i Polak Benedykt z  Sandomierza. Tu niewątpliwie  pracował Włoch Bernardo Zanobi  de Gianotti.  Świetnością  lśnił Zamek Dolny w czasach  panowania króla Zygmunta  Augusta.

XVI–XVII wiek – to okres świetności rezydencji polskich królów i litewskich książąt. Tu byli przyjmowani
posłowie Watykanu, Imperium Rzymskiego, Moskwy, Węgier, Turcji, Persji, Francji, Wenecji, Mantui i in. Przyjmowana tu była przysięga Prus i książąt Kurszskich, ogłaszane przywileje, zbierała się Rada Państwa
i Sejm. Tu odbyło się redagowanie Litewskich Statutów, odbywały się sądy, przechowywano Metrykę Litewską i skarbiec Litwy; była mennica. Zygmunt August zebrał i umieścił tu ogromną bibliotekę, kolekcję arrasów, broni, zbroi, obrazów, trofeów myśliwskich. Skarbcem pałacowym zachwycał się legat papieski Bernardo Bongiowani.
Władysław IV Waza w 1636 r. urządził w pałacu pierwsze występy opery pt. “Uprowadzenie Heleny” (muzyka
Marco Scacchio,libretto – Virgilio Pucciteli). Były to początki teatru w Wilnie.

Dolny Zamek częściowo spalili Kozacy w czasie okupacji Wilna w latach 1655–1661 podczas wojny z carem Aleksiejem Michajłowiczem. Jednakże był zamieszkały do 1830 r. Dopiero po Powstaniu Listopadowym
Rosjanie Zamek Dolny zrównali z ziemią i założyli park.
Po wejściu do Unii Europejskiej Litwa odbudowała Zamek Dolny według projektów współczesnych architektów i
nazwano go Pałacem Władców. Wnętrze  dekorują zabytkowe meble, gobeleny, kupione w Europie Zachodniej.
Powierzchnia pałacu wynosi 14.000 m kw. Wiele komnat już ma kasetonowe sklepiena i piękne ceramiczne
posadzki, wykonane w fabryce ceramiki w Wilnie w dzielnicy Dwarczionis. Pałacowe komnaty dekorują piece na wzór średniowiecznych.
Odbudowaną książęcą rezydencję wykorzystuje się  jako wielofunkcyjne historyczno- kulturalne centrum.
W pałacu w odbudowanych historycznych wnętrzach jest  stała ekspozycja muzealnych  eksponatów, tu prowadzi się działalność edukacyjną, organizowane są wystawy, koncerty, konferencje. Odbywają  się państwowe reprezentacyjne  przedsięwzięcia.

DSCN1430 DSCN1429

Opublikowane w

Katedra Wileńska

Wileńska Katedra pw.św. Stanisława jest zbudowana na miejscu ołtarza ofiarnego pogańskiego boga Perkunasa.
W XIII wieku książę Mindaugas decyduje się na chrzest i koronację w 1253 r. Niszczy pogańską świątynię i buduje
chrześcjański kościół. W 1262 r. Mindaugas zostaje zamordowany, a kościół zniszczony.
Prawie po 130 latach w tym miejscu król Władysław Jagiełło buduje świątynię katolicką po chrzcie Litwy w
1387 r. Po pożarze w 1401 r. odbudowuje ją stryjeczny brat króla Jagiełły – Witold. Spłonie ona znów w 1530 r. Zostanie odbudowana z fundacji króla Zygmunta Starego. Właśnie tu w 1547 r. weźmie potajemny
ślub z Barbarą Radziwiłłówną król Zygmunt August. Do tej katedry też przywiezie jej zwłoki z Krakowa i złoży je w
podziemiach. Za panowania Zygmunta III Wazy i jego syna Władysława IV Wazy Katedra znów ulegnie przeróbkom z okazji kanonizacji królewicza Kazimierza, syna Kazimierza Jagiellończyka i wnuka króla Władysława  Jagiełły. Zostanie wówczas dobudowana kaplica królewska zwana Kazimierzowską. Jej autorem jest Konstanty Tencalla, który wzorował się na  kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu.
Obecny budynek Katedry powstał w końcu XVIII wieku, kiedy to zniszczoną w czasie burzy świątynię z fundacji biskupa Ignacego Massalskiego odbuduje Wawrzyniec Gucewicz – twórca wileńskiego  klasycyzmu.         Wnętrze Katedry dekorują obrazy Franciszka Smuglewicza i Willaniego.
W 1931 r. po wielkiej powodzi Katedrę trzeba było ratować. Czynią to konserwatorzy pod kierownictwem
Stanisława Lorentza. Badając i wzmacniając podziemia, odnajdują ukryte przed wiekami szczątki Aleksandra Jagiellończyka, Elżbiety Habsburżanki i Barbary Radziwiłłówny, a także urnę z sercem Władysława IV Wazy. Po uroczystościach żałobnych zostają pochowani w podziemiach w krypcie królewskiej pod kaplicą św.Kazimierza.
Natomiast w kaplicy św. Kazimierza w pięknym srebrnym sarkofagu spoczywa święty królewicz Kazimierz – patron Litwy i młodzieży.
W czasach radzieckich Katedra była Galerią Obrazów i Rzeźb. Dzięki temu zachowały się obrazy wewnątrz i rzeżby przy zewnętrznych ścianach świątyni. W 1985 r. litewscy archeolodzy odnaleźli skarbiec  katedralny, który do dziś pozostał na Litwie. Odkrycie to trzymano w tajemnicy aż do odzyskania przez Litwę niepodległości. Niektóre przedmioty ze skarbca można obejrzeć w Muzeum Sztuki Sakralnej, które znajduje się w byłym kościele św.Michała.
W 1989 r. Katedrę konsekruje biskup Steponawiczius. Odtąd znów jest czynną świątynią  katolicką.

DSCN1432 DSCN1431 DSCN1434 DSCN1435

Opublikowane w

Góra Trzykrzyska

W Wilnie, obok wzgórza zamkowego,oddzielone rzeczką Wilejką   jest wzgórze Trzykrzyskie.
W czasach pogańskich stał  tu drewniany zamek Krzywy, zniszczony przez Krzyżaków w 1390 r. i nigdy nie był odbudowany.
Po chrzcie Litwy ustawiono na wzgórzu trzy drewniane krzyże na pamiątkę pomordowanych w czasach panowania księcia Olgierda ( Algirdasa) franciszkanów, a możliwe, że i na pamiątkę chrztu Litwy w 1387 roku.
Po Powstaniu Styczniowym  ówczesny gubernator  Murawiow (Wieszatiel) zabrania  wznawiania krzyży. Pojawiają się one dopiero w 1916  roku wykonane z żelbetonu przez rzeźbiarza wileńskiego
Antoniego Wiwulskiego.
Miały wiecznie górować nad miastem, ale  w 1950 r. zostały wysadzone w powietrze i przysypane ziemią na okres prawie czterdziestu lat.  Rdzenni wilnianie  zachowali  w swej pamięci dawną nazwę  góry – Trzykrzyska.
W 1989 r. na fali przebudowy i odrodzenia narodowego  naród litewski na wzór  krzyży  Antoniego Wiwulskiego ustawia   nowe. Jest przy nich taras widokowy, z którego rozciąga się  wspaniała panorama miasta, wzgórz i okolic.   Krzyże znów  górują nad Wilnem, jako symbol  chrześcjańskiego państwa   i pamięć o zamordowanych
pierwszych chrześcjanach.

DSCN1425