Pólwysep między jeziorami Galwe i Skaistis Józef Tyszkiewicz nabył w II połowie XIX wieku. Przedtem te ziemie zamieszkiwali Tatarzy. Po jego śmierci w 1891 r. Zatrocze przechodzi do młodszego syna, Józefa, który razem z żoną Jadwigą Świętopełk- Czetwertyńską zbudowali znany dziś pałac. Posiadłość wynosiła 800 ha, a 80 ha należało do rodzinnej rezydencji.

Według projektu polskiego architekty Józefa Husa nad brzegiem Galwe zbudowano przepiękny pałac w stylu Ludwika XVI, dekorowany stiukami, z terasą w kierunku miasta i wysp jeziora. Trockie pejzaże i aura spowodowały wielkie przywiązanie rodziny Tyszkiewiczów do Zatrocza. Uporządkowanie parku hrabia poręczył francuskiemu floryście Edwardowi Andre, który tu przybył w 1898 r. E.Andre zaprojektował park w stylu mieszanym: części parteru, położone najbliżej pałacu miały styl francuski, z lipowymi symetrycznymi alejami, klombami, wazami i marmurowymi rzeźbami. Duży parter dekorowały rzeźby Diany, Flory i bogini Hamadriady. Mały parter dekorowały rzeźby Bachusa i popiersia w antycznym stylu. Zniszczone w czasach radzieckich rzeźby zostały niedawno wykonane przez Rutę i Nerijusa Kawalauskasów. Wzorowali się na oryginałach, znajdujących się w Luwrze. Pałac z francuskimi parterami otacza park, w stylu angielskim. Andre wykorzystał naturalne położenie półwyspu, a w nizinkach wykopano stawy, przypominające lustra, w których odbijały się dęby, obłoki, jodły i zagraniczne rośliny. Wykopano ponad 20 stawów różnego kształtu i wielkości, co spowodowało unikatowy park z wodnymi odbiciami.

Po śmierci Józefa Tyszkiewicza w 1917 r. pałac należy do jego syna Andrzeja aż do II wojny światowej. W czasie wojny Zatrocze znacjonalizowano, byli tu również Niemcy. Po wojnie było tu sanatorium KGB, później obóz pionierski i dom wypoczynkowy, a także baza turystyczna. Pałac i park w tym czasie bardzo ucierpiały, zdeformowano i zniszczono  początkowe dekoracje.