Po raz pierwszy zamek w Miednikach jest wspomniany w 1387 roku w kronikach krzyżackich. Jednak przypuszcza się, że obronny zamek był zbudowany w pierwszej połowie XIV wieku za czasów panowania Gedymina  lub Olgierda . Zamek na południe od Wilna miał bronić miasto  przed Krzyżakami i Tatarami. Zamek w Miednikach budowano w tym samym  czasie, co i zamek w Krewie. Legenda mówi,że zamki te budowali wielcy siłacze, którzy potrafili przerzucać sobie nawzajem niedostające kamienie lub narzędzia. Jednak Miednicki zamek jest prawie dwukrotnie większy od zamku w Krewie. Jego powierzchnia zajmuje około 2 ha,a razem z fosą i nasypem dokoła muru powierzchnia wynosi 6,5ha. Mury zamku tworzą prawie kwadrat, którego długość wynosi ponad 0,5 km. Do budowy muru użyto polnych kamieni i tylko częściowo – cegieł. Cegieł użyto do wymurowania otworów strzelnych i do parapetu na murze, a także do budowy wież. Ciekawe, że cegły są różnej wielkości. Wysokość tego muru sięgała 15 metrów, grubość muru sięga prawie 2 metrów. Przypuszcza się, że w murze było 280 otworów strzelnych. Szerokośc fosy sięgała 20m, a jej głębokość wynosiła 6-7 metrów. Zamek zalicza się do typu zamków obronnych. Największa baszta w północno-wschodnim kącie muru wynosi 30 metrów wysokości, jej boki są o długości 15,14 metrów, a grubość murów u dołu wynosi 3 metry, natomiast wyżej grubość muru  sięga 2,5 metra. W niej były mieszkalne komnaty, z jej wierzchołka obserwowano sytuację na zewnątrz, a  w czasie napaści kierowano całością obrony zamku. Wzdłuż trzeciego piętra baszty była galeria dla strzelców.  Ta największa baszta zachowała się najlepiej i ją odrestaurowano, urządzając muzeum. Trzy mniejsze baszty nie zachowały się. Na dużym dziedzińcu zamkowym, otoczonym potężnym murem w razie niebezpieczeństwa ukrywali się okoliczni mieszkańcy i różnymi sposobami bronili murów: rzucali w napastników kamieniami,lali smołę lub wrzątek.

Dosyć wcześnie zamek utracił swe strategiczne i obronne znaczenie. Możliwie dlatego mury się zachowały. Największe znaczenie zamek posiadał na przełomie XIV i XV wieków.  Podobno lubił tu przebywać król Kazimierz Jagiellończyk i jego synowie, między innymi święty Kazimierz ze swym nauczycielem Janem Długoszem.

Niestety, podczas Potopu, a później w okresie przemarszu wojsk Napoleona zabudowania na terenie zamku były zniszczone. W XIX wieku Władysław Syrokomla i inni romantycy pisali o zamku, tworząc najprzeróżniejsze legendy. Zamek i jego teren był badany w okresie Międzywojennym i po Drugiej Wojnie Światowej. W okresie Drugiej Wojny Światowej na dziedzińcu zamkowym sowieci przetrzymywali aresztowanych żołnierzy Armii Krajowej.

Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości rozpoczął się nowy etap życia zamku miednickiego. 6 lipca 1993 roku wmurowano kamień węgielny pod fundamenty odbudowy wieży zamkowej. Tę inicjatywę podtrzymał ówczesny prezydent Litwy Algirdas Brazauskas, następnie Wałdas  Adamkus.

Przed kilku laty odbudowano zamkową wieżę,zabezpieczono mury i uporządkowano teren zamku. W wieży na pięciu piętrach umieszczono eksponaty z różnych okresów: średniowieczną broń, srebrne naczynia i inne przedmioty, należące niegdyś do rodów magnackich, a także  trofea i noże myśliwskie Algirdasa Brazauskasa.